کشک زرد

کشک زرد را غذای پهلوانان زابلی می نامند. این وجه تسمیه از آن بابت است که این غذا آنقدر نیروزاست که تا ساعت ها اصلا احساس گرسنگی نخواهید کرد. کشک زرد که حالا موج محبوبیتش تا خراسان نیز رسیده و سر سفره خراسانی ها هم دیده می شود، مخصوص روزهای سرد پاییز و زمستان است که در وعده صبحانه سرو می شود. پایه اصلی این غذا، کشک زابلی است که بانوان صبور و هنرمند زابلی آن را طی یک فرایند طولانی تهیه می کنند. برای تهیه غذا پیاز را در روغن حیوانی سرخ کرده، سپس کشک زرد را اضافه کرده حسابی مخلوط می-کنیم. آب گوشتی را که قبلا تهیه کردیم کم کم اضافه می کنیم و هم می زنیم تا جا بیافتد. کشک زرد را با نان محلی سرو و با یا به اصطلاح تلیت می کنند.

تباهنگ

از دیرباز، زمانی که هنوز یخچال به خانه‌های مردم سیستان و بلوچستان راه پیدا نکرده بود، آن‌ها برای نگهداری گوشت، آن را خشک می‌کردند. سیستانی‌ها پیش از خشک شدن گوشت به آن پودر انار و نمک می‌زدند و آن را در آفتاب خشک می‌کردند. این رسم هنوز در میان مردم این خطه ادامه دارد. آن‌ها برای تهیه تباهنگ از گوشت خشک‌شده استفاده می‌کنند. این غذا، غذای مخصوص ماه رمضان است. به این صورت که گوشت خشک را حدود نیم ساعت با آب و نمک می‌جوشانند و سپس با برنج دم می‌دهند.

اوجیزک

«اوجیزک» را می‌توان در واقع همان آبگوشت محلی سیستان دانست که البته گوشت ندارد. این غذا تا حدودی شبیه اشکنه هم است. ادویه‌ی اصلی این غذا را آچار (نوعی ادویه محلی) تشکیل می‌دهد. آچار خود ترکیبی از پیاز، آرد گندم و زردچوبه است که آن را به شکل خمیر دایره‌ای کوچک در می‌آورند و به نخ می‌کشند تا خشک شود. این ادویه در انواع آبگوشت و خورش‌ها طعم خوبی ایجاد می‌کند. برای پخت اوجیزک به گوجه، روغن (ترجیحا روغن محلی)، پیاز، آب، سیب‌زمینی و آچار نیاز داریم. نوع دیگری از اوجیزک هم داریم که تخم‌مرغ به آن اضافه می‌کنند.