صنایع دستی همدان تبلور هنر و زیبایی
این استان مهد هنرمندان و صنعتگران برجسته‌ای است که یادگارهای بسیار ارزشمندی از خود بجای گذاشته اند. امروزه نیز این دیار محل فعالیت بسیاری از هنرمندان با ذوق صنایع دستی است به نحوی که موفق به اخذ درجه يک هنری برابر با دكترای افتخاری برای 10 مورد نشان اصالت مرغوبيت كالا از سازمان بين المللي يونسكو و 73مورد نشان ملي مرغوبيت صنايع دستي شده اند. این استان مهد سفال و منبت ایران زمین است. شهر جهانی سفال لالجین و شهر ملی منبت ملایر در این استان هستند و تویسرکان نیز یکی از قطب های اصلی منبت ایران به حساب می آید. در مجموع استان همدان مهد هنر و اندیشه است و در طول تاریخ بزرگان زیادی را به دنیای بشریت عرضه کرده است. از مهم ترین و گسترده ترین صنایع دستی همدان می توان به سفال و سرامیک لالجین اشاره کرد که هر ساله بخش عظیمی از صادرات غیر نفتی ایران را به خود اختصاص داده و در سراسر جهان طرفداران خاص خود را دارد . که در این مطلب شمیران گشت برای آشنایی شما آنها را معرفی میکند.
چرم همدان شهر دباغخانه ها
“بازرگانان از این شهر به عنوان انبار ایران یاد می‌کنند. از جمله کالاهای بازرگانی اجناس چرم را باید نام برد، زیرا همدان شهر دباغخانه هاست و همدانیان در ساختن و پرداختن و عمل آوردن پوست گاو و گوسفند و ساختن اشیاء مفید و اجناس تجملی از آنها شهره‌اند”.این متنی است که «ویلیام جکسن» مستشرق آمریکایی که در سال 1281 خورشیدی، زمانی که در همدان بوده است درباره این شهر نوشته و شهر را به شهره بودن در صنعت چرم معرفی می کند. این در حالی است که هنر چرم سازی یکی از هنرهای سخت و طاقت فرساست و عموماً مردان در این کار بیشتر دخیل هستند. «دباغی» هنر تبدیل کردن پوست فسادپذیر به ماده ایی طبیعی، زیبا و پایدار است و امروزه در تمامی وسایل زندگی مردم دنیا وجودش و حضورش غیر قابل اجتناب است. اما نمی توان درباره چرم همدان سخن گفت و یادی از «اردشیر یگانگی» معروف به «ارباب اردشیر یگانگی»، بنیانگذار نخستین کارخانه مدرن چرم سازی در همدان نکرد. او که از خانواده ایی زرتشتی بود در سال ۱۳۱۱ به کمک یکی از دوستانش به نام «شهریار فروردین» که آموزش های لازم را در رشته چرم سازی دیده بود، نخستین کارخانه ماشینی و مدرن چرم سازی را در محله منوچهری همدان تاسیس کرد و توانست یکی از بزرگترین کارخانه ها چرم کشور را در شهر دباغخانه ها مدیریت کند .
مروار همدان تنيدن احساس در تار و پود چوب
نامش «مُروار» و معنیش «سرخ بید» است؛ نوعی از هفده شکل بید در جهان. مروار در اصل به تركه هايي گفته مي شود كه پس از طي فرآيند نرم شدن، توسط مرواربافان، بافت خاصی روي آن صورت مي گيرد و به يك محصول مصرفی دست انسان تبديل مي شود. خواستگاه اين رشته در کشور در استان های گیلان، تهران و همدان است و شهرستان ملاير و برخي از روستاهاي آن نظير قشلاق، گوراب و داويجان پرچمدار این صنعت دست مي باشد، که دلیل اصلی آن رويش گياه مروار در این منطقه است. این که از چه زمانی این هنر در ملایر رواج یافته بر ما پوشیده است، اما كاربرد سبدهايي به نام محلي «تويجه» در شهرهايي مثل ملاير و نهاوند چندین سده است که رواج دارد. تيجه به سبدهاي بلندي می گویند كه بانوان مي بافتند و باغ داران براي جابجايي انگور استفاده مي نمودند، و يا سبدهاي كوچكي كه به عنوان جاي لوازم آرايش يا جاي سوزن و نخ براي دختران تازه عروس تهيه مي شد و نمونه هاي آن را می توان در موزه لطفعليان ملایر مشاهده نمود.
